Σεξ και Μουσακας

Και ναι!! Ηρθε η ωρα να καταρριψουμε το μυθο....
Μπορει μια γυναικα να ειναι σεξυ και παραλληλα να κανει θεικο μουσακα!?!?!? Η απαντηση ειναι με μια φωνη: Ναιιιιιιιιι!!!
Τερμα σε ολες τις "δηθεν καριεριστες"!
Αγαπητες συναδελφοι, σε δεκαδες συζητησεις που εχω κανει με δεκαδες αντρες μπορω να σας πω οτι ολοι παραδεχονται, χωρις ιχνος αισχυνης, οτι παραλληλα με ενα θελκτικο κορμι, ενα μυαλο γεματο φαντασια και ορεξη, εγκεφαλικη αλληλεπιδραση και δεκαδες αλλα παρομοια χαρισματα, εξισου γοητευτικη θεωρειται και η δεξιοτητα στην...κουζινα! Φανταστειτε το αντιστοιχο, ενας αντρας που κανει εκπληκτικο σεξ..και μονο αυτο!!!! (Οχι, μην σκεφτεσαι εκεινον τον πρωην με νοσταλγια, σκεψου το σε πραγματικη διασταση...) Δεν λεω, ενα δραστηριο σεξουαλικο κορμι ειναι ακρως δελεαστικο, αλλα δεν πρεπει να διανθιζεται απαραιτητα και με αλλες δεξιοτητες; Πες μου ποσο θα σε πειραζε εσενα-σε σενα το λεω με το αυστηρο ταγιερ-αν καλουσε την οδικη βοηθεια για να του αλλαξει το λαστιχο, η τον ηλεκτρολογο για να του αλλαξει την λαμπα!!
Αφηστε λοιπον τα βιβλια-εγχειριδια sex, marketing και δημοσιων σχεσεων και πιαστε μεταξυ αλλων και τον Τσελεμεντε!!!
...αφιερωμενο στον Γιαννη, που μου ενεπνευσε το θεμα!

Νεκροψια

Γιατρέ που αχόρταγα κοιτάζεις το σώμα το νεκρό που σου ‘χουν φέρει,

και το γυμνό μου κρέας κομματιάζεις μ ακονισμένο άπονο μαχαίρι

-άκουσε. Ξέρεις τι ήμουν πριν πεθάνω, κόψε όσο θες, σχίσε το κορμί μου

εδώ σ αυτό το μάρμαρο επάνω θα σου ιστορίσω την παλιά ζωή μου.

Στους δρόμους μεγάλωσα. Πατέρα, αδέρφια, συγγενείς δεν είδα,

ξυπόλυτη, μισόγυμνη, αγέρα και σύννεφα είχα μόνιμη κοιτίδα.

Δοκίμασα της νύχτας την αγρύπνια, την προσευχή που λες και πάει χαμένη,

δοκίμασα την κρύα πείνα ξύπνια κι απελπισία πικρή, φαρμακωμένη.

Όλους δοκίμασα τους μαύρους κόπους, της φτώχιας τη ντροπή και τη λαχτάρα εγνωρισα εχθρούς, όχι ανθρώπους και τραφηκα με δάκρυ και τρομάρα.

Μια μέρα… ήταν στερνή μου τύχη εις του νοσοκομείου ένα κρεβάτι,

χίμηξε ένα πουλί με μαύρο νύχι και το φτερό του μου κλείσε το μάτι.

Και πέθανα. Τ‘ ακούς; Έτσι μονάχη. Σαν σκύλος που ψοφάει μες το σκουπίδι

χωρίς τ αυτί μου ένα λόγο να ‘χει για συντροφιά μου στο μακρινό ταξίδι.

Για δες μαλλιά, για κοίταξε πως λάμπουν μαύρα, πυκνά, μακριά, δεν τα ‘χε άλλη αφίλητα κι αχάιδευτα θε να ‘μπουν της κρύας γης την παγωμένη αγκάλη.

Κοίταξε σώμα, λυγερό, παρθένο, δεν τ άγγιξε ποτέ του ξένο χέρι

Τώρα την παρθενιά του πεινασμένο παίρνει το κοφτερό σου το μαχαίρι.

Σχίσε το, κόψε το, κάνε το κομμάτια ακούραστος και με βουβό το στόμα

Χόρτασε το χέρι, χόρτασε τα μάτια, στο σώμα αυτό, το πουλημένο σώμα.

Ψάξε με, σκάλεψε με, μη σε νοιάζει, είμαι σκουπίδι, κρέας πεταμένο

Σκάψε βαθιά να βρεις που φωλιάζει της πείνας το μυστήριο κρυμμένο.

Βαλτ’ το μαχαίρι σου πιο μέσα ακόμα ξερίζωσε την καρδιά μου απ τα βάθη

Και ρώτησε την.. το άλαλο της στόμα του πόνου το μυστήριο να σου μάθει

Μπροστά σου εδώ γυμνή πονώ, στενάζω το ξέρεις υποφέρω, ακόμα κλαίω

Γιατί απ το χείλι μου το πικραμένο βγαίνει στερνή φωνή, στερνή λαχταρά

Κι είναι, τ ακούς, ροχαλητό πνιγμένο είναι βλαστήμια, ανάθεμα, κατάρα.


Anta Negri

Το πεταγμα

Βρεθήκατε να σεριανίζεται παρέα κι έτσι δεθήκατε..
Εσύ γοητεύτηκες απ' αυτόν..
Αυτός σ' αγάπησε, και σου 'χτιζε ένα πύργο από κρύσταλλο
να μην σε χτυπάει ο άνεμος
να πέφτει πάνω σου ο ήλιος πιο καύτος
να 'χεις να χαίρεσαι, αγναντεύοντας τις ομορφιές του κόσμου
κι εσύ γελούσες, κι όσο γελούσες αυτός τον έχτιζε ακόμα πιο ψηλό
για να 'ναι η θέα σου πολύ, για να μπορείς να αγγίξεις με τα χέρια σου τους ήλιους
ώσπου κάποτε έπαψες να γελάς, δεν μπορούσες να την αντέξεις τόση ομορφιά
κι έπαψες να γελάς, κλείνεις τ' αυτιά να μην ακούς
κι ο πύργος σκοτεινιάζει, κλείνεις τα μάτια να μην βλέπεις
κι ο πύργος τότε τρίζει, κλείνεις τις πόρτες της ψυχής
κι αρχίζει ο πύργος να ραγίζει
και τότε αυτός που τόσο σ' είχε αγαπήσει, παίρνει το βλέμμα του από πάνω σου
αγγίζει με τις άκρες των δαχτύλων του το κρύσταλλο
αφήνοντας σε να θωρείς για πάντα το ειδωλό σου..

Ποιοι ειστε εσεις;

Γενικά ο φόβος είναι καλός μονό στα μυθιστορήματα και στις ταινίες
και οπού τον συναντάτε να του γυρίζεται την πλάτη,
γιατί εμείς δεν φοβόμαστε τίποτα!
Τώρα αυτοί που φοβούνται & ψάχνουν τα ελαττώματα μας θα ρωτήσουν: "Ποιοι εμείς;"
..Εμείς πρώτοι περπατήσαμε όρθιοι όταν οι άλλοι σερνόντουσαν
και είπαμε τα μυστικά μας οπού γουστάραμε,
εμείς φτιάξαμε τα έπη, την ποίηση τα μυστήρια, το rock 'n' roll,
εμείς χρησιμοποιήσαμε παραισθησιογόνα για να πετάξουμε με το νου μας
εμείς πολεμήσαμε το χρόνο, τον θάνατο, την λήθη και τ' αδιέξοδα,
εμείς σκαρφιστήκαμε τα παραμυθία που σου διηγούνταν η γιαγιά σου
εμείς λατρέψαμε τον Τόλκιν και τον Μορισσον, πριν το Χόλιγουντ τους κάνει ταινίες
εμείς ασκητέψαμε στο συμπάν του σπιτιού μας
ψάχνοντας νέες αιτίες για περιπέτεια..
εμείς παίξαμε κρυφτό με τους εξωγηινους και μιλήσαμε με τους θεούς
..όταν ήθελαν κάποιον για να μιλήσουν..
Τώρα που σου γραφώ για τελευταία φορά,
χαίρομαι που μου έδωσες εκείνη την έμπνευση που μου έλλειπε αιώνες
έξω βρέχει καταρακτωδως, έχουν πλημμυρίσει τα πάντα
...η βροχή όλα τα παρασέρνει
έρχεται απ τον ουρανό; κανείς δεν ξέρει..
Ίσως έρχεται απ τα μάτια μου, κι από τότε,
όποτε κλαίω νομίζω ότι είναι η βροχή που πέφτει.
Εμείς είμαστε αυτοί που δεν φοβόμαστε τη βροχή..
Είστε μαζί μας; Κι αν όχι, εσείς ποιοι είστε;